Σοφία Καββαθά: Ένα περιοδικό γεννιέται-Επεισόδιο 2ο
Έγινε το σώσε... Και πάω να φτιάξω νεσκαφέ φραπέ στην κουζίνα. Από τότε ήταν δημοφιλές ρόφημα, με ή χωρίς καλαμάκι και γάλα. ΚΑΙ... ΤΟΤΕ, επάνω στο δυνατό χτύπημα του νεσκαφέ, τότε ακούω τρομερούς θορύβους καταστροφής αντικειμένων που υποφέρουν, που χτυπήθηκαν, και μια φωνή τρομακτικής δύναμης, τόνου και χρώματος, τη φωνή του Κ.Κ. Με μικρά βηματάκια βγαίνω από το κουζινάκι, διάρι ήταν το διαμέρισμα, στη μεγάλη βεράντα, να εξαφανιστώ πίσω από γλάστρες και βαρέλια και, αν είναι δυνατόν, να μην ακούω. Κι όμως άκουγα καθαρά τις φωνές του Κ.Κ. να δηλώνουν:- Καλύτερο από το Salon d’auto έντυπο στο είδος του δεν μπορεί να βγάλει κανείς.
- Ο χρόνος μέχρι την 1η Οκτωβρίου είναι ελάχιστος. Έτσι κι αλλιώς, από τον Ιούνιο, που είναι τώρα, και με το καλοκαίρι να μη δουλεύει σχεδόν κανείς, πώς να κυκλοφορήσει το περιοδικό;
- Τα χρήματα δε φτάνουν, γιατί έχουμε κι έξοδα εγκατάστασης, εξοπλισμού, δημιουργίας εταιρείας, και δεν τα έχουμε. (Πώς να τα έχουμε, αφού ξαναγοράσαμε ένα NSU TT, μετά το φοβερό τρακάρισμα στο εαρινό.)
- ΚΑΙ... το χειρότερο είναι ότι θέλω να το πω το περιοδικό 4ΤΡΟΧΟΙ. ¶λλαξα γνώμη, άλλαξα τίτλο!
ΚΑΙ... και ανοίγει την πόρτα και φεύγει κλείνοντάς τη σαν... για πάντα.
Χτυπημένη κι εγώ χειρότερα από το νεσκαφέ μέσα στο χτυπητήρι (shaker) των τελευταίων συμβάντων, μαζεύω τα χαλάσματα, χαρτιά, μαξιλάρια, εφημερίδες, περιοδικά, φλοκάτη και... και το πολυθρονάκι με τα σκαλιστά ξύλινα τριανταφυλλάκια της γιαγιάς μου σπασμένο στο χέρι. Αυτός θα ήταν ο τρομερός θόρυβος σκέφτηκα. Θα αισθάνθηκε ο Κ.Κ. ότι καθόμουνα επάνω του, ως συνήθως, και μας τσάκισε κι εκείνο κι εμένα, που τον εξέθεσα ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ. Μηχανικά πάω στην κουζίνα, ολοκληρώνω το φραπέ μου, κάθομαι στο πολυθρονάκι με το σπασμένο χέρι, ανάβω ένα, δύο, τρία τσιγάρα μαζί, κι ευτυχώς τα κινητά τότε δεν υπήρχαν, γιατί, αν, ΑΝ, λέω... (λέμε τώρα) ίσως να μην υπήρχαν ποτέ οι ΤΡΟΧΟΙ & ΔΡΟΜΟΙ - οι 4ΤΡΟΧΟΙ, γιατί η ΡΕΖΕΡΒΑ... Σ.Κ. θα του την είχε πει, και θα την είχε κάνει για μακριά, πολύ μακριά.
Και να καφές, και να τσιγάρα, και το σταθερό τηλέφωνο του σπιτιού ανάβει. Τηλεφωνώ πρώτα πρώτα στην κολλητή μου από το σχολείο και σε όλη μου τη ζωή, μέχρι που ένα αυγουστιάτικο πρωινό του 2005 μας άφησε για πάντα... Μας άφησε συντροφιά για πάντα τη γλύκα της έκφρασής της και τη συνέπεια του χαρακτήρα της... ΡΑΝΙΑ, ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ.
Και μου λέει στο τηλέφωνο η Ράνια τότε: Βρε μ..., η ζωή είναι γεμάτη καλά και κακά, όμορφα και άσχημα, αλλά... αλλά είναι όλα μαζί, γι’ αυτό είναι μοναδική. Ρωτάς κι εκείνον, που ποτέ δε ρώτησες πριν, τι ένιωσε μπροστά στην υποχρέωση που του δημιούργησες; Όλα γίναν prima vista. Μη μένεις, λοιπόν, στην πρώτη ματιά, και κοίτα την κατάσταση κατάματα.
Σταθερού (τηλ.) συνέχεια μετά στη μαμά: Όποτε θέλεις έλα σπίτι. Έχεις το κλειδί και το δωμάτιό σου είναι πάντα εδώ και σε περιμένει.
Μετά (τηλ.) μπαμπάς: Θα μπορούσαμε κι εμείς να συνεισφέρουμε οικονομικά… Ο Κώστας έχει δίκιο, παιδί μου, δεν παίζουν με τέτοια θέματα ευθύνης.
Συνεχίζω με τον ΟΤΕ και στο ακουστικό παίρνουν τη σειρά τους φίλοι: Έλα τώρα, θα κάνουμε κι εμείς ό,τι μπορούμε. Γράφουμε και χωρίς αμοιβή.
Και... δειλά δειλά σχηματίζω τον αριθμό τηλεφώνου της οικογένειας Δημητρίου Κ. Καββαθά, κι απαντά ο ίδιος: Α, Σόφη, εσύ είσαι; Περίμενε σου τον δίνω, εδώ είναι!
Μου τον δίνει και μου μιλάει ο Κώστας: Έχω καλά νέα. ΕΡΧΟΜΑΙ ΣΠΙΤΙ!
Και ήρθε. Μπήκε, κοίταξε το πολυθρονάκι, όχι εμένα, το κόλλησε, το έδεσε σφιχτά, για να πετύχει η κόλληση, λέγοντάς μου τα ευχάριστα:
- Ο πατέρας μου θα μας δώσει τα χρήματα του ΕΦΑΠΑΞ του, και θα συστήσει την εταιρεία με ελάχιστα χρήματα (ο Δ.Κ. Καββαθάς ήταν δικηγόρος), κι έτσι μας μένει μόνο το κυνηγητό του χρόνου, για να προλάβουμε την έκδοσή του μέχρι την 1η Οκτωβρίου, όπως δυστυχώς υποσχέθηκες στις εντολές των διαφημιστικών καταχωρήσεων.
Και ο χρόνος, επί του προκειμένου, γίνεται αναγκαστικά υποκειμενικός, και αποκτά άλλη, ατέλειωτη, υποχρεωτική διάρκεια από τον αντικειμενικό χρόνο, το χρόνο που δείχνουν τα ρολόγια. Και... ζωντανεύουν τα τηλεφωνήματα. Φίλοι γίνονται και συνεργάτες. Η εταιρεία, έστω και περιορισμένη (!), είναι με ευθύνη, «ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΠΕ» το όνομά της. Κι αρχίζει το χαρτολόγημα και τα πολλά διαδικαστικά - δικτατορία ήταν βλέπετε τότε. Ο Κ.Κ. είχε δίκιο, κι ας έσπασε το πολυθρονάκι με το σπασμένο-κολλημένο χέρι. Είχε δίκιο, γιατί τα χρήματα ήταν στο όριο, ο απαραίτητος χρόνος έκδοσης το είχε ξεπεράσει και η δημιουργικότητα και η τελειομανία του ίδιου εκτός ορίου, όπως πάντα. Τώρα πια ένα είναι βέβαιο (αυτό είναι φιλο-σόφισμα): Ότι, αν δεν πέσεις στο νερό, ποτέ δε θα μάθεις να κολυμπάς.
Κολυμπώντας κι εμείς τότε στο γνωστό-άγνωστο εκδοτικό χώρο, με τεράστιες απλωτές, μπαίνουμε στο πρώτο γραφείο, με διεύθυνση Αθανασίου Διάκου και Βούρβαχη και τηλέφωνο 915814. Τριάρι ο χώρος, με κουζίνα, λογιστήριο-σκοτεινό θάλαμο, υπνοδωμάτιο-ατελιέ, καθιστικό και χολ-γραφείο Κ.Κ. και συντακτών (μέσα-έξω), με μονίμως καθιστό στην ίδια θέση ΜΟΝΟ τον επιμελητή ύλης-διορθωτή-τηλεφωνητή. Όλοι οι άλλοι μπαινοβγαίναμε (!), ασχέτως ωρών και ημερών και αναλόγως των συνθηκών.
Όλοι οι άλλοι...
- Αντώνης Κόλιας, φίλος του Κ.Κ. και συνεργάτης, δούλευε και σε εφημερίδα και στην ΕΛΠΑ. ΕΛΠΑ γράφω, κι έρχεται στο μυαλό μου η γνωριμία μου, η πρώτη EVER, με τον Αντώνη, στα αριστοκρατικά τότε γραφεία της αριστοκρατικής τότε λέσχης αυτοκινήτου και περιηγήσεων στην οδό Αμερικής και Πανεπιστημίου τότε. Ολάνοιχτοι οι τεράστιοι χώροι υποδοχής με τα υπέροχα σχηματικά δρύινα πατώματα, τους πολυελαίους να ρίχνουν άπλετο το φως τους και στο... χώρο σοβαροί κύριοι της λέσχης με κοστούμια και αγωνιζόμενοι του Ακρόπολις, του διεθνούς αγώνα που γινόταν εκείνες τις ημέρες, Έλληνες και ξένοι. Ο κόσμος και ο φωτισμός αρκετός... όπου, βγάζοντας το χέρι του από την τσέπη, ο Αντώνης για να με χαιρετήσει, ρίχνει στο πάτωμα μια γυαλιστερή, αστραφτερή, χρυσή, τεράστια λίρα από το περίπτερο ή το φαρμακείο. Κυλάει, κυλάει, κυλάει και σταματάει στο παπούτσι κάποιου σοβαρού κυρίου. Με την τεράστια, χρυσή λίρα στο χέρι, ο κύριος έρχεται κοντά μας, τη δίνει στον Αντώνη, κοιτώντας καλά καλά εμένα, και του λέει: Αυτό! ΣΑΣ ΕΠΕΣΕ.
Κι όποιος καταλάβει κατάλαβε ότι είχα γίνει παπαρούνα από την ντροπή, γιατί η λίρα με χρυσό χαρτί μόνο λίρα δεν ήτανε.
- Τάκης Πιρπιρής. Τον Τάκη τον Πιρπιρή τον ήξερα από πριν, γιατί ήταν φίλος του Κώστα, του αυτοκινήτου, της μουσικής, των αγώνων και υπάλληλος στο Δήμο Αθηναίων νομίζω. Έτσι, λοιπόν, άλλες ήταν οι ώρες που μπαινόβγαινε στο γραφείο, γεμίζοντάς το με υπέροχη μουσική, που πάντα έβαζε όταν έγραφε για το περιοδικό.
- Σόφη Σταθάκη. Ερχόταν από την Κηφισιά με το κόκκινο ΜΙΝΙ της, αφού είχε περάσει από άλλα γραφεία που συνεργαζόταν ως γραφίστρια, άλλες δουλειές, που ποτέ όμως δεν της πήραν όλες τις εικαστικές σελιδοποιημένες ιδέες. Έτσι, το layout του περιοδικού, κατά τη γνώμη μου βέβαια, ήταν το καλύτερο ποτέ. Ρίξτε μια ματιά στα πρώτα τεύχη, και θα το διαπιστώσετε.
- ¶ρης Σταθάκης. Σύζυγος της Σόφης τότε (βουλευτής-πολιτευτής σήμερα), με κουμπάρο τον Κ.Κ., νεοσύλλεκτος και πολύ λεπτότερος, πηγαινοερχόταν σε άλλες ημέρες και ώρες (ανάλογα με το στρατιωτικό), πάντα συνεπής βέβαια.
Αυτά, λοιπόν, με καλοκαιρινή ζέστη στην ατμόσφαιρα, ευφορία στην ψυχή, στη σκέψη ελπίδα, προχωράμε.
Το «προσεχές... περιοδικό» διευθύνει, σχεδιάζει, γράφει, φωτογραφίζει, ταξιδεύει στο εξωτερικό για δοκιμές νέων αυτοκινήτων, διαβάζει στο σύνολό του και συγχρόνως δουλεύει σε καθημερινή εφημερίδα και στην κρατική TV ο Κ.Κ. Γράφουν: Αντώνης Κόλλιας, Τάκης Πιρπιρής, ¶ρης Σταθάκης και άλλοι συνάδελφοι. Καλλιτεχνική διεύθυνση-σελιδοποίηση: Σόφη Σταθάκη. Διαφημίσεις-εισπράξεις-δημόσιες σχέσεις-φωτογραφίες-καφέδες-τηλέφωνα και ό,τι τέλος πάντων χρειαστεί: Σόφη Καββαθά.
Και βρισκόμαστε στην τελευταία εβδομάδα του Σεπτέμβρη, στο συγχρονότατο ΤΟΤΕ λιθογραφείο-βιβλιοδετείο του Σπύρου Μπόντα στο Μαρούσι δίπλα στην ΗΒΗ_ Σ. Κ.
Κώστας Καββαθάς αγωνιζόμενος με RayBan -ήταν και τότε της μόδας- στο καταστροφικό εαρινό.
Σόφη Καββαθά: Διαφημίσεις-εισπράξεις-δημόσιες σχέσεις αλλά και φωτογραφίες στους αγώνες.
Ο Τάκης Πιρπιρής με το μεταγενέστερο συνεργάτη του περιοδικού Τάσο Βενετσανόπουλο.